25 januari 2017

Denes trebaše da ti se raduvame…

Beše zima kako ovaa, januari 1985 godina…
Mojata najsrekna godina…
Januari, mojot najsreken mesec…
25 januari, mojot nasjreken den..
Tvojot rodenden, majkino!

Te nosev tebe, najmilo, dete na ljubovta si, najsakano dete…

Bev rečisi anoreksična, pa celata bremenost pomina vo toa-moraš da jadeš, kakvo bebence ke rodiš, majka mi toa. I taka 9 meseci, za da mi bideš zdrava, prejadov i toa što nikogaš ne bi jadela vo toa vreme.
Sekoj den spanak, mleko. Sé po red, dnevni obavezni dozi, jajce, meso, zelenčuk, ovošje…
Po pametot na mojata majkička, i jas taze majkička, koi ke napravat sé za svoeto dete, se popraviv 25 kg, ama bev sigurna i spokojna deka zdrava ke mi bideš, barem zaradi zdravata ishrana…

Vsušnost i ne bev tolku spokojna od drugi pričini. Vo toa vreme počnaa da se javuvaat mnogu deformacii kaj bebinjata, strav me kineše, golem strav…
Ednostavno, od nikakvi genetski opteretuvanja, mnogu bebinja se ragaa so golemi ili mali deformiteti.

Od druga strana pak, kako rastev, posakuvav i crven kilimm da mi postelat, tolku se gordeev so tebe najmilo!
Zaboraviv i na akademska kriza, moderna vo moe vreme beše, ispoloživ najmnogu ispiti.
Zaboraviv na nemanje apetit, no prv pat vidov i što e da sakaš da kasneš, a da ne smeeš, zašto poslednite meseci ne beše umno da se jadat mnogu raboti, pritisok, otoci…
I taka, so položenite ispiti, so dobrata uhranetost, so preubavoto i nesporedlivo čuvstvo deka te nosam, minaa mesecite.

Navečer, te zamisluvav, znaev deka baš ti mi doagaš…
A koga potporasna znaeše da me prašaš:
“
E kako be mamo znaeše deka sum jas? E ako ne bev jas, nekoj drug ako došol”?
Mudricata moja, nesporedliva, moja umnica!
Ti se raduvav kako nikogaš vo životot, kako na ništo drugo!

Si zamisluvav kako te guškam, ti gi zamisluvav račinjata i baš takvi ti bea, kako te češlam, kako zaedno sme sekade i sekogaš…Posakuvav da bideš lična kako srniče, umnička kako vidra što velime, temperamentna, otvorena i komunikativna kako tatko ti, ne kako mene…
I taka bi!
Božeee, i denes ovaa ubavina ja doživuvam tolku silno…

Vakov spokoj, vakva radost i sreka, im posakuvam na site trudnici!
Koga odev na fakultet, mislev site treba da mi se poklonuvaat, zašto te nosev Tebe, majkino!
Sakav cel svet da znae deka naskoro ke mi te rodam! Da znae svetot deka naskoro ke dojdeš!

Često razmisluvav za imeto…Mnogu mi beše važno, ni sama ne znam zošto…
Jana, Bojana, Borjana bea moderni…
No vo toa verme imaše eden kviz za antikata, učestvuvaše edno devojče Iva Babaja…Devojčeto beše čudo, imeto preubavo, neobično, edinstveno, najubavo mi se vide…
I taka bidna..

Mi te donesoa, mojata princeza, najposle…Ama oddaleku, nabrzina…Vidov najubavo bebe, moeto, a cela na tatko ti si, kako bi zgrešile, što li si mislev sinoka, pluknata tatko ti, od avion ke te prepoznam…
A i majka mi zirkala od šalterot koga ve nosele niz hodnik, naredeni kako sardini i vikaše, ja vidov, ja vidov, ja prepoznav, cela e na tatko i…

Blagoslovena sum, si rekov, go imam najubavoto bebe na svet, živo, zdravo, mojata Iva!
I si zamina sestrata…Ke čekam, nema da dišam ako treba…

Stanuvav, vežbav stanuvanje, stanuvanjeto trae bajagi kaj caricite, so jaže, no važno stanuvav…
I odednaš, baš koga se spremav da stanam naredniot den, edna sestra mi te frli vo skut, da, bukvalno mi te frli…I toa stanuvanjeto so jaže, se sluči za sekunda, sripav, ma kakvi bolki, sripav i te zemav vo race, najposle, majkino…
Najubavo nose, ustence kako najubavo iscrtana zagrada i mili očički…Nacrtani vegi kako moite…Račinja krofnički…Te razgleduvam, te zapoznavam…Ušte ti go pamtam mirisot…Te guškam, te miluvam, te otkrivam, a te znam…
Moeto bogatstvo, mojata sreka, mojot son, mojot život, moeto sé!

Se vikaš Iva, majkino! Dobre mi došla!
Da, da, plačeš kako operska pevica, grlato mi e deteto, no neka, neka e grlato, neka razviva pluka, neka ja slušaat site. Ama da ne ti treba nešto, što sakaš majkino, kako da znam sega?

Da mi bideš najsrekna, da mi bideš najradosna cel život, ti šepotev, ti šepotev.
Posle 10 dena si otidovme i započna najubavoto verme, najubavata razmena na ljubov, nezaboravni momenti na srekja, radost, a i griži.Po celi noki te držev za rače, nikako ne možev da spijam spokojno.
Se plašev da ne si bolnička, dali dišiš proveruvav po sto pati.
Oh, te pregrejuvavme, da ne izmrzne maksmčeto, kako veleše majka mi.Pa se nafrli, pa panično vikavme doktor…
A sterilno sé da bide, taka mi sečeše pametot, da ne mi te razbolime.
I seto toa, sepak beše vo nekoi normalni granici, fala mu na Boga.

Majkino, beše srekno bebence, podmireno, mirislivo, sakano, sakano…
Dojde i tatko ti, vojnik…Sekoj zbor go pametam, ke ti kupam bunda, kučence ke ti kupam, ti zboruvaše izbezumen od sreka…
Babite i dedovcite, vujko ti, čičko ti, cikaa od radost so tebe, Bože kakva radost!
I sega te gledam kako « plivaš » na trosedot megu vesnici, i cikaš od sreka, mnogu sakaše i niv da gi šuškaš…
Proode mnogu rano, ne te forsiravme, ama teško ti beše da laziš, pa brzo, brzo se digna.
Na prviot rodenden, veke stabilno si čekoreše i trčaše, na čudenje na site.
Prozbore isto mnogu rano, kako starica zboruvaše, da se čudiš.
Nauči da čitaš i pišuvaš ušte pred učilište i sega te gledam zanesena vo slikovnicite koi prvo gi nauči na pamet, koga eden den sfativ deka ti čitaš, majkino.
I sega te gledam kako sekoi 5 minuti vleguvaš vo sobota za da mi kažeš, « mama uče » « nema da smetam » i da mi se nasmeeš.

Rasteše srekna, do momentite na bolka koi dojdoa i ti go skršija srceto, no sepak se ispravi!
Beše devojče za primer, učenik i student za moja gordost!
Dete lider, site te sakaa, site.
Naviraat spomeni…Site ovie 13 godini, naviraat…Samo spomeni i imam.

Denes trebaše da go slavime tvojot 33 rodenden, a namesto cikanje od radost, jas imam cikanje od bolka. Mi trebaa 13 godini od tragedijata za da pišuvam vaka sredeno, zašto sekogaš pišuvav i prekinuvav, moite zborovi i tekstovi nalikuvaat na krikovi …

Jas ne znam kakva boja mi e « ludiloto » sega, ta možam vaka da pišuvam podolgo i posledovatelno, no mnogu mi e bitno da ti kažam deka vo ludiloto što te nema, pravam sé da si ovde, da te ima, ama mnogu boli, mnogu, majkino.
Sé se menuva, i moeto  »ludilo » se menuva, no samo bolkata e ista, nitu vrmeto i pomaga, nitu bilo što drugo.

Denes sigurno ke se raduvavme so tvoite dečinja što mnogu sakaše da gi imaš, ke slavevme site zaedno. Nitu tvojot son se ostvari, nitu mojot…
Da mi te vidam  celosno srekna, realizirana na site polinja, profesionalno i privatno.
Da mi te gledam i miluvam na svadba so 500 luge i nekolku muziki kako veleše, kako posakuvaše.
Da mi te vidam uspešna vo karierata što ja odbra, a ja počna uspešno.
Majka da mi te vidam, tvojata najgolema želba…
No nemam ništo od toa…
Ništo ne vide, ništo ne proživea, srce mi se kine…

Ti se raduvav samo 20 godini, samo tolku.
Se raduvam jas na drugite, se raduvam od srce, no trebaše prvo tebe da ti se raduvam, dolgo, dolgo.
Sega p
ravam sé da ne bideš zaboravena, najmilo i edinstveno moe, ne od mene, tuku od drugite, vo toa najdov smisla.
Seto ova ti go znaeš, kolku pati samo me teraše da ti raskažuvam, nanovo i nanovo…(tekstot e izvadok)

Denovive trebaše da bide veselo, mnogu radosno, posebno denes…No ne e…Namesto toa, imam molitva za tebe.
Gi napraviv kolačive, sila za pogolema kreacija se nema. Ona što znam e deka ke ti se dopadnat, mnogu ke ti se dopadnat.
I ne deka e lesno, cel den pišuvam i navodno se boram so tehnikata, a se boram vsušnost so bolkata i užasot što te nema.
Neka mi te slavat Angelite, najmilo moe, ovoj den za navek ke ostane najsreken od site denovi vo mojot život, denot koga te dobiv tebe <3
Blagodarna sum što te imav, blagodarna sum na radosta što mi ja dade!
Prodolžuvam iako e užasno, užasno teško, do denot koga ke te vidam i gušnam povtorno, vo nekoj poubav svet, vo nekoja posvetla dimenzija, majkino…

Neka ti e sreken rodendenot, najmilo moe!