Струмичката баклава е различна од било кој друг крај во Македонија. Навидум едноставна, но со единствен вкус кој никогаш нема да го заборавите.
Денес поретко се прави во изворна форма заради променетите услови на живеење.
Баклавата се подготвувала дома, но печењето било резервирано за познатите фурни во градот.
Се правела во огромни тепсии кои се носеле на фурна, а тепсиите морале да бидат калајдисани.
Секое семејство поседувало такви тепсии со различни големини, или барем една.
Баклавите ги правеле нашите баби и прабаби и наназад до којзнае кои времиња…
Но, дојде време кога жените почнаа да се вработуваат, а и кога почнаа да се продаваат готовите кори кои сменија многу работи…
И тогаш, една мала итрина почна да се применува, се мешаа корите. Ќе се усукаа неколку, оти се нема време и другите ќе бидат од готовите. Се разбира, секогаш кога се можело, се сукало.
Корите се сукале на софрите-синиите, специјални округли маси кои служеле на времето по селата за јадење, но и за месење и сукање.
Во поново време имаше жени кои беа поканувани да го прават тоа за некои поводи. Од најголема љубов кон традицијата тие жени сеуште сукаа и сукаат…
Баклавата се правела за Нова година, а кој сакал правел и за Божик, но бидејќи за Бадник се правела сарлиита, се собирале две баклави. Кој како милувал…
На времето се правеле баклави и за “пречувување на куќа”, кога семејството прославувало вселување во нов дом…
Она што е интересно е што се прави и за свадба. Тортите се од поново време, но и ден денес, покрај тортите, многу семејства ја ставаат баклавата како главен десерт на свадбата.
Не може да се замисли свадба без баклави. Велам баклави затоа што не се прави една, туку заради многуте гости, секој од поширокото семејство носи тепсија. Брат, сестра, сите тетки и чини (стрини), сите правеле и носеле баклави за гостите… И уште непробани, се прашувале: „Погуди ли ти се, сипа ли се?’’. Тоа е затоа што секоја домаќинка од око знаела да си ја процени баклавата и мерфетлукот.
И така, ако сте близок некој на свадбата, ќе добиете чинаја полна со парчиња баклави, самси, да пробате од сите, а мајсториците веднаш ќе дојдат да ви кажат: „Е таа е од мојта, аресе ли ти се, кажи каква е убава, ного ми се погоди, сипа се, нели?’’ Вие со полна уста треба да ги пофалите, зашто и не може поинаку, преубави се сите, навистина.
А денес сé е поинаку, баклави се сукаат сеуште, но нема фурни, тортите се главни и се прават по порачка, баш се како од соништата…
Всушност, сé почна токму со оваа моја баклава…
Веќе објавував во Ми густо, Мојата кујна, подоцна во Мои рецепти, Сé за храна… и секојдневно ја полнев мојата фб страница Со љубов, за вас со традиционални рецепти и нови инспирирани…
Еден ден видов на еден убав портал разговор за струмичка баклава, интервју со една позната слаткарница…Многу се изненадив кога видов дека е ставен мојот рецепт, преземен професионално како доликува од негде, не се сеќавам од каде беше, со мое име и презиме.
И така се роди идејата за раскажување на приказните за струмичката кујна…
Многу луѓе одлучуваат да ги кријат рецептите, јас одамна ги подарувам <3
Далеку сум од она како би требало да биде со струмичката кујна, но еден ден ќе го средиме и тој дел, од поголемата приказна…Сé во свое време 🙂
Во туѓина, желна за мојата традиција, се снаоѓам како знам и умеам, зашто ни брашното ни шеќерот не се исти…Сé е поинаку, но се трудам да го сочувам споменот, колку можам.
Мојата баклава е далеку од она што била во старите времиња, но многу блиску е до споменот кој грее душа. Еве како да направите струмичка баклава денес, која нема да ве остави рамнодушни…